Πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε;

Μου εξηγούσε τις προάλλες ένας γνωστός, τον τρόπο με τον οποίο οδηγήθηκε στην απόφαση  να φοράει πάντα κράνος όταν οδηγάει τη μηχανή του. Ενώ πιο μικρός είχε τη γνωστή νοοτροπία του στυλ με το που ανεβαίνω στη μηχανή νιώθω ελεύθερος, θέλω να με χτυπάει ο αέρας, το κράνος με περιορίζει κλπ κλπ ήρθε μια μέρα που όλα άλλαξαν με ένα συμβάν. Παρέα με το φίλο του από το διπλανό σπίτι, ξεκίνησαν να πάνε για καφέ στο κέντρο του Χαλανδρίου. Ο γνωστός μου με μια Virago 250 και ο φίλος του με ένα 50άρι παπάκι και οι δύο χωρίς κράνος. Στα 300 (!!!) μέτρα από το σπίτι του, ο φίλος του με το παπάκι που πήγαινε μπροστά (με καμιά 40αριά χλμ/ώρα) τρακάρει με αυτοκίνητο που διέσχιζε τη Λ. Πεντέλης κάθετα, πέφτει κάτω και χτυπάει το κεφάλι του στο κράσπεδο του πεζοδρομίου...μετά από 3 μέρες στην εντατική το παιδί έφυγε...

Από τότε ο Κώστας, όχι μόνο φοράει κράνος ακόμα και για τσιγάρα να πάει στο περίπτερο, αλλά αγοράζει πάντα το καλύτερο κράνος που θα βρει...

Πόσες παρόμοιες ιστορίες δεν ξέρουμε ΟΛΟΙ μας εδώ στην Ελλάδα; Υπάρχει κάποιος που διαβάζει αυτές τις γραμμές και δεν έχει προσωπική εμπειρία από κάποιο συγγενή, φίλο ή γνωστό που να έχει σοβαρό τραυματισμό ή θάνατο σε τροχαίο ατύχημα;

Θα μου πει κάποιος καλά, ο άλλος είναι ενήλικας, έχει την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών του. Αλλά τα παιδιά; Το πολυτιμότερο πράγμα που έχουμε στον κόσμο; Γιατί πρέπει να υποστούν τις συνέπειες της εγκληματικής άγνοιας ή βλακείας των γονέων τους;

Πριν από κανένα μήνα, παρακολούθησα στη Στοκχόλμη ένα συνέδριο για την ασφάλεια των παιδιών στο αυτοκίνητο. Ένας από τους ομιλητές, Αμερικανός γιατρός σε εντατική μονάδα Νοσοκομείου του Τέξας είπε κάτι που με ταρακούνησε: κάνουμε λάθος να μιλάμε για τροχαία ατυχήματα (traffic accidents). Η λέξη ατύχημα εμπεριέχει το στοιχείο του τυχαίου, του απροσδόκητου (unexpected). Ορίστε ο ορισμός της λέξης ατύχημα:

ατύχημα το [atíxima] δυσάρεστο γεγονός που συμβαίνει σε κπ. με τρόπο λίγο ή πολύ τυχαίο

Μα τί είναι απροσδόκητο, είπε. Με βάση τα στατιστικά στοιχεία είναι απολύτως γνωστός και προβλέψιμος ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών κάθε χρόνο. Πρέπει να μιλάμε λοιπόν για τροχαία λάθη (errors) και όχι για ατυχήματα. 

Την τελευταία δεκαετία, η χώρα μας έχει κατά μέσο όρο 19 παιδιά από 0-6 ετών που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Εάν όλοι οι γονείς χρησιμοποιούσαν παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου θα είχαμε μόνο τα μισά και εάν χρησιμοποιούσαμε, όπως οι Σουηδοί, ανάποδο κάθισμα μέχρι 4 ετών θα είχαμε μόνο 2. Έτσι απλά...

Εάν σα γονείς δούμε τα τροχαία όχι ως ατυχήματα, αλλά ως λάθη, μπορούμε να τα διορθώσουμε. Όχι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα ατυχήματα. Μπορούμε όμως να αποφύγουμε το τόσο αίμα που έχει χυθεί στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια. Αρκεί να ακολουθήσουμε κάποιους απλούς κανόνες:

Ως γονείς τελειώνουμε μια και καλή με την επιθετική οδήγηση. Τέλος. Ας περάσει βρε αδελφέ ο άλλος πριν από σένα, δε χρειάζεται να γκαζώσεις με κάθε ευκαιρία.

Όλοι οι επιβάτες (με ύψος πάνω από 1,5 μέτρο) στο αυτοκίνητο, μπρος ΚΑΙ πίσω φοράνε ΠΑΝΤΑ ζώνη. 

Από την πρώτη μέρα που το μωρό βγαίνει από το μαιευτήριο και μεταφέρεται με αυτοκίνητο ΠΑΝΤΑ σε ειδικό παιδικό κάθισμα. Όχι στην αγκαλιά της μαμάς, όχι σε καλαθούνα. Όποιος γιατρός σας πει ότι είναι οκ με πορτ μπεμπέ ή καλαθούνα να τον ρωτήσετε τί θα γίνει σε περίπτωση τροχαίου ατυχήματος (σφάλματος).

Κρατάμε τα παιδιά μας σε ανάποδο παιδικό κάθισμα για όσο το δυνατόν περισσότερο, οι Σουηδοί το κάνουν έτσι μέχρι 4 ετών.

Τα παιδιά μέχρι τουλάχιστον το ύψος των 135 εκατοστών ΠΑΝΤΑ σε παιδικό κάθισμα. Δεν αρκεί η ζώνη ασφαλείας όπως πολλοί εσφαλμένα πιστεύουν. Παρακάτω κρας τεστ με κούκλα που αντιστοιχεί σε παιδί ηλικίας 10 ετών.

Ο λαός μας λέει “ αν δεν πάθεις δε θα μάθεις”. Εγώ για την ασφάλεια των παιδιών στο αυτοκίνητο λέω “Μάθε πριν πάθεις”, γιατί αλλιώς θα είναι αργά...