Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Ένας άλλος κόσμος, διαφορετικός.


Κάθε επίσκεψη στη Σουηδία αποτελεί πάντα αφορμή για μια κοντινή παρακολούθηση αυτής της μακρινής ακόμα για εμάς, ιδιαίτερης Σκανδιναβικής κουλτούρας με την εμμονή στην ασφάλεια. Μιλάμε ούτως ή άλλως για τη χώρα όπου πριν από μισό (!) περίπου αιώνα γέννησε το rear facing.

Στεκόμουν σε μια στάση λεωφορείου για κανένα δεκάλεπτο και μέτρησα τουλάχιστον πέντε αυτοκίνητα με ανάποδα καθίσματα, αλλά και καμιά δεκαριά με καθίσματα της επόμενης κατηγορίας μέχρι 12 ετών. Στην Ελλάδα δεν είναι πάνω από ένας στους δέκα γονείς που δένει το παιδί του σε παιδικό κάθισμα για ηλικία πάνω από τεσσάρων ετών. Μπαίνω στο λεωφορείο και ιδού:



Ζώνες τριών σημείων στο αστικό λεωφορείο σε κάθε θέση!!! Για να πω την αλήθεια δεν είδα πολλούς να τις φοράνε αλλά μου έκανε εντύπωση ότι ήταν εκεί. Τα παιδιά στο ποδήλατο πάντα με κράνος και το βράδυ με ανακλαστικά για τα φώτα των αυτοκινήτων. Φίλος γιατρός που ζει και εργάζεται εκεί μου έλεγε ότι οι Σουηδοί, ακόμα και όταν βγάζουν για βόλτα το βράδυ το σκύλο τους, του φορούν ειδικό γιλέκο με ανακλαστικά για τα φώτα.



Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε λίγο πριν φύγω από τη Σουηδία, στο αεροδρόμιο. Εκεί που στεκόμουν έξω από το αεροδρόμιο, πρόσεξα σε ένα ταξί που αποβίβαζε κόσμο με βαλίτσες, πως στο πορτ μπαγκάζ είχε ένα παιδικό κάθισμα. Όχι, δεν ήταν κάποια κούρσα που παραγγέλθηκε κάθισμα επειδή υπήρχε παιδί ως επιβάτης. Ήταν εκεί για παν ενδεχόμενο! Μάλλον θα έπεσα στην περίπτωση λέω, ας περιμένω να δω κάποιο άλλο. Έρχεται το επόμενο και ναι, είχε και αυτό παιδικό κάθισμα στο χώρο των αποσκευών.



Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε στην Ελλάδα, όχι για να φτάσουμε, αλλά τουλάχιστον να πλησιάσουμε τη Σκανδιναβική κουλτούρα για την ασφάλεια. Τουλάχιστον όμως για τα παιδιά μας, με δεδομένο ότι πλέον το διαδίκτυο μας δίνει πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα ταχύτερης διάδοσης των πληροφοριών, νομίζω ότι αποτελεί πρόκληση για τους Έλληνες γονείς να μηδενίσουμε τα νεκρά και τα σοβαρά τραυματισμένα παιδιά από τροχαία ατυχήματα. 

2 σχόλια:

  1. Εμείς φαίνεται πως είμαστε σουηδοί, γιατί τέτοια πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα.
    Κινούμαστε συχνά με ταξί και, όταν είχαμε μωρό, παίρναμε πάντα μαζί μας ένα φορητό καθισματάκι που προσαρμόζεται στο καρότσι μας. Τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν, βάζουν ζώνες σαν ενήλικοι, πράγμα που δε με ικανοποιεί εντελώς, αλλά δεν έχω βρει άλλη λύση.
    Μια φορά μπήκαμε σε ταξί Μερσεντές με κάθισμα που ανασηκωνόταν και μετατρεπόταν σε παιδικό καθισματάκι. Όπως είναι φυσικό, ζητήσαμε το τηλέφωνο του ταξιτζή.
    Αν και τα καθισματάκια είναι επιστημονική φαντασία για τα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον σήμερα τα περισσότερα ταξί έχουν ζώνες. Συχνά όμως συμβαίνει να έχουν τις ζώνες μαγκωμένες πίσω από την πλάτη του καθίσματος και χρειάζεται να ρίξει ο οδηγός το κάθισμα για να τις βγάλει. Άλλες φορές λείπουν οι αγκράφες. Πολλές φορές χρειάστηκε να βγούμε από τέτοια ταξί μόλις μπήκαμε και ξέρετε ποια ήταν η αντίδρασή των οδηγών; Ήθελαν την ελάχιστη αποζημίωση! Σ' αυτές τις περιπτώσεις, κάνω το άγαλμα και τους λέω πως δεν πληρώνω και θα περιμένω ώσπου να φωνάξουν την αστυνομία να μας πει ποιός έχει δίκιο. Κάνουν μεταβολή και φεύγουν, αλλά πρέπει να δείτε το ύφος τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια και ερωτήσεις σας είναι πάντα ευπρόσδεκτα.