Τα "ορφανά" καθίσματα

Ακολουθεί μετάφραση από το άρθρο “Rear-Facing Car Seats Advised at Least to Age of 2” της Madonna Behen που εκδόθηκε στους New York Times στις 21 Μαρτίου 2011.

Συνήθως τα νήπια αλλάζουν από ένα ανάποδο σε ένα μπροστινό παιδικό κάθισμα στα πρώτα τους γενέθλια-γεγονός το οποίο από πολλούς γονείς μπορεί να εορταστεί και ως μεγάλη κατάκτηση του παιδιού τους.

Μία νέα όμως οδηγία από το σημαντικότερο όργανο των παιδιάτρων λέει ότι είναι πολύ νωρίς η αλλαγή στην ηλικία του ενός έτους.

Η συμβουλή της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας βασίστηκε σε έρευνα του 2007 από το Πανεπιστήμιο Βιρτζίνια η οποία συμπεραίνει ότι παιδιά κάτω των 2 ετών έχουν κατά 75% λιγότερες πιθανότητες να υποστούν σοβαρούς ή θανάσιμους τραυματισμούς εάν κάθονται ανάποδα στη φορά κίνησης του αυτοκινήτου.

(για να δείτε τους ελληνικούς υπότιτλους πατήστε το CC)

 “Το κεφάλι του μωρού είναι αναλογικά μεγαλύτερο σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα του και τα κόκκαλα στο λαιμό δεν έχουν ακόμα ωριμάσει,” λέει ο επικεφαλής καθηγητής της έρευνας, Δρ. Ντένις Ρ. Ντέρμπιν, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Έρευνας & Πρόληψης Ατυχημάτων στην παιδιατρική κλινική της Φιλαδέλφεια. “Εάν (το μωρό) κοιτάει ανάποδα, ολόκληρο το σώμα του προστατεύεται ομοιόμορφα από το κέλυφος του (παιδικού) καθίσματος. Όταν κοιτάει μπροστά, οι ώμοι και ο κορμός μπορεί να συγκρατούνται αρκετά, αλλά σε μία σοβαρή σύγκρουση, το κεφάλι και ο λαιμός μπορούν να εκτοξευθούν προς τα εμπρός.”

Η νέα οδηγία συμβουλεύει επίσης τη χρήση από τα μεγαλύτερα παιδιά καθισμάτων τύπου booster με πλάτη έως το ύψος των 150 εκ. ή έως 8-12 ετών. Τα καθίσματα αυτού του τύπου επιτρέπουν στη ζώνη να έχει σωστή γεωμετρία πάνω στο σώμα του παιδιού, δηλαδή το κάτω μέρος της ζώνης να περνά πάνω από το ισχίο και το πάνω μέρος της ζώνης πάνω από τον εσωτερικό ώμο και το στήθος.

“Οι οδηγίες μας έχουν την έννοια να κάνουν τους γονείς να παρατήσουν την πεποίθηση της αλλαγής κατηγορία καθίσματος με βάση κάποια ηλικία,” λέει ο Δρ. Ντέρμπιν. “Θέλουμε (οι γονείς) να αναγνωρίζουν ότι με κάθε μετάβαση που κάνουν από το ανάποδο στο μπροστινό κάθισμα και μετά στο booster, έχουν μία μείωση της ασφάλειας του παιδιού τους. Γι’ αυτό παροτρύνουμε του γονείς να καθυστερούν αυτές τις μεταβάσεις όσο το δυνατόν περισσότερο.”

Η μετάβαση για την οποία οι γονείς φαίνεται να βιάζονται περισσότερο είναι αυτή από το ανάποδο κάθισμα σε ένα που κοιτάει μπροστά.

“Οι γονείς χαίρονται ιδιαίτερα όταν γυρίζουν το παιδί τους να κοιτά μπροστά στην ηλικία του ενός έτους, αλλά ελπίζουμε κάποια μέρα να χαίρονται από το πόσο πολύ μπόρεσαν να κρατήσουν το παιδί τους ανάποδα” λέει η Ντέμπι Μπάερ, μαία στη Βαλτιμόρη η οποία έχει διατελέσει ειδικός για την παιδική ασφάλεια στο αυτοκίνητο για περισσότερα από 30 χρόνια.

Η κυρία Μπάερ αναφέρει ότι η προηγούμενη οδηγία της Α.Π.Α. (Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας), από το 2002, ότι τα παιδιά είναι πιο ασφαλή όταν κοιτούν ανάποδα και ότι οι μίνιμουμ συνθήκες για να κοιτάει μπροστά ήταν οι 12 μήνες ή τα 9 κιλά, θεωρούνταν από τους γονείς ως κανόνες άμεσης μετάβασης σε μπροστινό κάθισμα.

“Πολλοί γονείς θεωρούν τη μετάβαση σε μπροστινό κάθισμα ως μία νέα αναπτυξιακή κατάκτηση του παιδιού τους που δείχνει πόσο φοβερό και ανεπτυγμένο είναι το παιδί τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι με αυτό τον τρόπο το καθιστούν κατά πολύ λιγότερο ασφαλές.”

Η κ. Μπάερ λέει ότι οι αποδείξεις από άλλες χώρες είναι αποστομωτικές: η Σουηδία για παράδειγμα όπου το 98% των παιδιών κοιτά ανάποδα έως 4 ετών, έχει παγκοσμίως το μικρότερο δείκτη θνησιμότητας από τροχαία ατυχήματα σε παιδιά κάτω των 6 ετών.

Πριν από 7 χρόνια, ο Εντ Βάισμπεργκ και η σύζυγός του Έντα, από τη Βαλτιμόρη, ακούσανε τη συμβουλή της κ. Μπάερ και λένε ότι έτσι σώθηκε η ζωή της κόρης τους Ρενάνα.

Το ζευγάρι και τα τρία τους παιδιά ταξίδευαν βόρεια στον αυτοκινητόδρομο 95 όταν είχαν ένα πολύ σοβαρό ατύχημα με αυτοκίνητο που τους χτύπησε από πλάγια. Το βαν τους αναποδογύρισε στον αέρα, πήρε τρεις στροφές και προσγειώθηκε ανάποδα με τον ουρανό.

“Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ τους είπανε αργότερα πως μόλις αντίκρυσαν το αυτοκίνητο ήταν σίγουροι ότι θα ανασύρουν μόνον πτώματα,” είπε η κ. Βάισμπεργκ, που μένει πλέον στο Ισραήλ με την οικογένειά της. Αντί αυτού, βρήκανε όλη την οικογένεια σχεδόν αγρατζούνιστη, με τα τρία παιδιά αναποδογυρισμένα μεν αλλά υγιή και ακόμα δεμένα στα καθίσματα τους.

“Φίλοι και γνωστοί μας θεωρούσαν τρελούς που κρατούσαμε την 2 ετών κόρη μας ανάποδα, αλλά εάν καθόταν σε μπροστινό κάθισμα, σήμερα δε θα ήταν ζωντανή,” είπε.

Η Δρ Αλίσα Μπάερ, παιδίατρος στην παιδιατρική κλινική Μόργκαν Στάνλεϋ στη Νέα Υόρκη (και κόρη της Ντέμπι), είπε ότι η περίπτωση της Ρενάνα κάθε άλλο παρά μοναδική ήταν.

“Είναι φρικτός όρος,” είπε, “αλλά στο ΕΚΑΒ ονομάζουν τα ανάποδα καθίσματα ως τα ‘ορφανά καθίσματα’ διότι σε σοβαρά ατυχήματα, το παιδί που κάθεται σε αυτό είναι συνήθως ο μοναδικός επιζών.”

Υπάρχουν πλέον αρκετά καθίσματα, κυρίως από τη Σκανδιναβική αγορά, τα οποία επιτρέπουν την ανάποδη τοποθέτηση του παιδιού μέχρι τα 18 ή και παραπάνω κιλά.

Η Δρ. Μπάερ είναι τόσο επίμονη ώστε όταν κάποιος γονιός της λέει ότι θέλει να βάλει το μικρότερο από 2 ετών παιδί του σε μπροστινό κάθισμα, “τους λέω ότι εάν θέλετε να πάρετε μια πραγματικά ηλίθια απόφαση για το παιδί σας, μπορείτε να το κάνετε, αλλά εγώ δε θα σας βοηθήσω. ”

Επισήμανε ότι συνήθως οι γονείς της λένε ότι το παιδί τους θα αισθάνεται άβολα όταν τα πόδια του θα ακουμπούν στην πλάτη του καθίσματος ή ότι αυτά θα σπάσουν σε περίπτωση ατυχήματος. Και τα δύο δεν ισχύουν, είπε.

“Πάντα επισημαίνω στους γονείς ότι το γεγονός ότι κάτι φαίνεται άβολο σε σας δε σημαίνει ότι είναι το ίδιο για το παιδί σας,” είπε η Δρ. Μπάερ.