Παρότι εάν με ρωτούσε κάποιος το θρήσκευμα μου θα δήλωνα
Χ.Ο., η σχέση μου με την εκκλησία περιορίζεται φυσικά στην κλασική επίσκεψη κάθε
Πάσχα καθώς και στα κάθε είδους μυστήρια του κύκλου μου. Πνευματικά, το θέμα
είναι πιο σύνθετο, αλλά και εδώ μάλλον η σχέση μου με το χριστιανισμό θα
μπορούσε να χαρακτηριστεί απόμακρη. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δε συνηθίζω να
βρίζω τα θεία, δε βλέπω και κάποιο ιδιαίτερο νόημα πίσω από αυτό.
Χθες το απόγευμα, επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο στο σπίτι
μου, με προσπέρασε ένα Ford Smax.
Στην αρχή το όχημα ήταν δίπλα μου από αριστερά και είδα τους επιβάτες: μπαμπά,
μαμά μπροστά και 4 παιδιά στο πίσω κάθισμα. Τα παιδιά θα έλεγα ότι ήταν ηλικίας
από 3 έως 10 ετών και κάθονταν χύμα το ένα πάνω στο άλλο. Μιλάμε δηλαδή για μια
δυστυχώς όχι σπάνια εικόνα στους Ελληνικούς δρόμους, η οποία σε μένα προκαλεί
το κούνημα του κεφαλιού.
Μόλις όμως το όχημά τους με προσπέρασε εντελώς και ήταν
εφικτό να δω το πίσω τζάμι, να σου η κεραμίδα! Φαρδιά-πλατιά ένα αυτοκόλλητο με
λευκά γράμματα όπου ο καλός μπαμπάς με
παρότρυνε:
“ΜΗ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΕ ΤΑ ΘΕΙΑ. ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ”
Όπα, όπα. Να το καταλάβω καλά. Εγώ κινδυνεύω με δυστύχημα
εάν βλασφημήσω τα θεία, αλλά τα παιδιά του συγκεκριμένου μπαμπά (που προφανώς
δε βλασφημεί τα θεία) είναι ασφαλή να σουλατσάρουν στο πίσω κάθισμα ελεύθερα.
Έχω μπροστά στα μάτια μου βέβαια και την αντίδραση τους σε ενδεχόμενο δυστύχημα
που θα είχαν και ας πούμε θα κόστιζε τη ζωή κάποιου παιδιού τους. “Ήταν θέλημα
Θεού”.
Σοβαρολογούμε; Όταν η χώρα μας θρηνεί στους δρόμους κοντά στα 100 παιδιά κάθε
χρόνο από 0-14 ετών, μάλλον το θέλημα του Θεού είναι πολύ σκληρό απέναντί στην
Ελλάδα μας. Τον άτιμο, κι αυτός μαζί μας τα έχει…