Επικοινωνήστε με τη γλώσσα του σώματος (και όχι με το περιεχόμενο των λέξεων)

Μήπως όταν βάζετε το παιδί σας στο παιδικό κάθισμα, αυτό αρχίζει και ουρλιάζει, χτυπιέται και κλαίει ασταμάτητα; Μήπως η βόλτα με το αυτοκίνητο έχει γίνει ο εφιάλτης σας;

Μην τα παρατάτε και μην παραδοθείτε.

Εχτές είχαμε την πρώτη συγκέντρωση γονέων στον παιδικό σταθμό του Σπύρου. Μεγάλη χαρά και συγκίνηση όταν ακούς πως το παιδί σου αρχίζει να κοινωνικοποιείται και γίνεται μέλος μιας ομάδας.

Η συγκέντρωση ήταν ομαδική με τις δασκάλες και όλους τους γονείς. 

Η Άρτεμις (δασκάλα) εξηγούσε τη “φάση του πείσματος” που περνούν τα παιδιά από 2 έως 5 περίπου ετών. "Όχι!, όχι! Δε θέλω!" είναι η πιο συχνή αντίδραση του παιδιού που πεισμώνει με το παραμικρό.

Μας εξήγησε επίσης ότι το πείσμα του παιδιού είναι η αντίδραση στις εντάσεις που δημιουργούνται καθώς αυτό αναπτύσσεται και αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς.

Και συνέχισε διαβάζοντας απόσπασμα από ένα βιβλίο*: “ Τα παιδιά διαισθάνονται. Η ψυχολογία της επικοινωνίας έχει αποδείξει με πολλές έρευνες ότι το 55% της επικοινωνίας με τα παιδιά πραγματοποιείται με τη γλώσσα του σώματος, τις εκφράσεις του προσώπου και τις χειρονομίες. Το 38% με τον ήχο της φωνής και τον τρόπο ομιλίας. Και μόνο το 7% από το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα των λέξεων. Οι παρεξηγήσεις στην επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά οφείλονται στην ασάφεια με την οποία πολλοί ενήλικες διατυπώνουν τις προθέσεις τους και προσπαθούν να θέσουν όρια”.

Ντόινγκ!!! Κεραμίδα έπεσε στο κεφάλι μου μόλις το άκουσα!

Φυσικά! Προσπαθούμε πολλές φορές να θέσουμε τα όρια στο παιδί μιλώντας με τα λόγια, περιμένοντας να ακούσει και να καταλάβει αυτό που του λέμε (το περιεχόμενο). Ενώ αντίθετα πρέπει να του μιλήσουμε με τη γλώσσα του σώματος. Να επικοινωνήσουμε το μήνυμα με απλές κινήσεις που θα εντυπώσει και θα αντιγράψει. Τα λόγια πρέπει να είναι κοφτά, να συνοδεύονται από χειρονομίες και να μην αφήνουν κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Τη μάχη θα την κερδίσουμε εμείς όταν αντιληφθούμε ότι περνάνε μια φάση, ασχοληθούμε με υπομονή μεν αλλά χωρίς υπερβολές, αναλύσεις και πολλή συζήτηση.

Βάζουμε το παιδί στο κάθισμα, το δένουμε και λέμε κοφτά ότι όλοι όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, καθόμαστε στη θέση μας, δενόμαστε και μετά ξεκινά το αυτοκίνητο. Σύντομα, κοφτά και χωρίς να δώσουμε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, λέμε ότι για να ξεκινήσουμε πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η διαδικασία αλλιώς θα περιμένουμε εκεί και δε θα φύγουμε μέχρι να γίνει έτσι. Προσέξτε: ούτε υστερίες, ούτε φωνές, ούτε πολλή συζήτηση.

Εγώ είμαι τυχερός γιατί και τα 2 μου παιδιά είναι ήρεμα στο αυτοκίνητο (βέβαια ήρεμοι είμαστε και οι δύο γονείς επίσης όταν οδηγούμε). Εάν εσείς έχετε πρόβλημα “πείσματος” στο κάθισμα αυτοκινήτου, τότε πιθανά έχετε ανάλογο θέμα και σε άλλες φάσεις στο σπίτι και τελικά αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό. Δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε τις παραπάνω πληροφορίες και ίσως δείτε βελτίωση.

*Συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το βιβλίο “Όταν τα παιδιά πεισμώνουν…” του Jan Uwe Rogge, Εκδόσεις Θυμάρι.