Ο θάνατος σε αργή κίνηση

Όταν δε φοράτε ζώνη και τρέχετε με 90 χλμ/ώρα, ο θάνατος μπορεί να έρθει σε 7/10 του δευτερολέπτου

Για τα επόμενα 7/10ατα ενός δευτερολέπτου, θα κάνουμε μια επίσκεψη στο θάνατο σε αργή κίνηση:

Είναι βράδυ, είστε κουρασμένος/η και έχετε αργήσει να επιστρέψετε στο σπίτι. Οδηγείτε με 90 χλμ/ώρα σε δρόμο με μικρότερο όριο ταχύτητας. Το αυτοκίνητό σας πλησιάζει σε μία στροφή αλλά την υπολογίζετε λάθος, πολύ αργά, το αυτοκίνητο είναι  εκτός ελέγχου, βγαίνει εκτός δρόμου και χτυπά σε τοίχο,  ΜΠΑΜ!!!

1/10το του δευτερολέπτου: ο μπροστινός προφυλακτήρας και το μπροστινό μέρος του καπό βυθίζονται. Μεταλλικές ακίδες εισχωρούν στον τοίχο σε βάθος 3,5 εκ.

2/10τα του δευτερολέπτου: Το καπό ανασηκώνεται, διπλώνει και σπάει το παρμπρίζ. Οι περιστρεφόμενοι πίσω τροχοί αφήνουν το έδαφος. Το σώμα σας εξακολουθεί να κινείται προς τα εμπρός με 90 χλμ/ώρα-20 φορές την κανονική δύναμη της βαρύτητας. Πλέον ζυγίζετε πάνω από 1400 κιλά.

3/10τα του δευτερολέπτου: Το σώμα σας τώρα έχει φύγει από το κάθισμα, ο κορμός όρθιος, τα γόνατα των ποδιών σπάνε και πιέζονται από το ταμπλό του αυτοκινήτου. Ο πλαστικός και ατσάλινος σκελετός του τιμονιού ξεκινά να λυγίζει προς το στήθος σας και το κεφάλι σας πλησιάζει τώρα το αντηλιακό προστατευτικό.

4/10τα του δευτερολέπτου: Τα 60 εκ. του μπροστινού μέρους του αυτοκινήτου έχουν διαλυθεί, αλλά το πίσω μέρος συνεχίζει να ‘ταξιδεύει’ με περίπου 55 χλμ/ώρα. Η βάρους μισού τόνου μηχανή τσακίζεται στον τοίχο.

5/10τα του δευτερολέπτου:  Ασκείται τρομακτική πίεση που τρυπάει τα πνευμόνια σας και τις περιφερειακές αρτηρίες. Αίμα διαχέεται μέσα στα πνευμόνια σας.

6/10τα του δευτερολέπτου: Οι περιστρεφόμενοι πίσω τροχοί ακουμπούν στο χώμα. Το σασί του αυτοκινήτου έχει καμφθεί στη μέση. Τα πόδια σας έχουν αποκοπεί στο ύψος των αστραγάλων.

7/10τα του δευτερολέπτου:  Όλο το αμάξωμα του αυτοκινήτου έχει παραμορφωθεί. Σε μια τελευταία κίνηση του καθίσματός σας, η πίεση που σας ασκείται από το τιμόνι είναι φοβερά δυνατή. Αίμα ξεχειλίζει από το στόμα σας, τρόμος έχει παγώσει την καρδιά σας. ΕΙΣΤΕ ΝΕΚΡΟΙ.

Συνολικός χρόνος: επτά δέκατα του δευτερολέπτου!

Κάθεστε στο πίσω κάθισμα;

Αντικαταστήστε τα περί τιμονιού με την πλάτη του μπροστινού καθίσματος και έχετε μια από τα ίδια.

Σας απασχολεί η ασφάλεια του παιδιού σας στο αυτοκίνητο; 

Ξεκινήστε να νοιάζεστε πρώτα για τη δική σας ασφάλεια. Φοράτε ΠΑΝΤΑ ζώνη ασφαλείας και μπροστά αλλά ΚΑΙ στα πίσω καθίσματα.

Είναι δυνατόν ακόμα να κυκλοφορούν κάποιοι χωρίς να φορούν ζώνη;

Πριν πατήσετε το γκάζι, σκεφθείτε...

Πέρσι τέτοια εποχή περίπου, είχα την τύχη να επισκεφθώ το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας της Σουηδίας (VTI). Εκεί παρακολούθησα ζωντανά κρας τεστ δύο παιδικών καθισμάτων σε μετωπική πρόσκρουση με 50 χλμ/ώρα. Αυτή είναι η ταχύτητα με την οποία δοκιμάζονται τα παιδικά καθίσματα κατά το Ευρωπαϊκό πρότυπο ECE R44.04 που είναι εδώ και αρκετά χρόνια σε ισχύ.

Ο ξεναγός μας, ο Τόμμυ Πέτερσον, διευθυντής του τμήματος παιδικής ασφάλειας στο Ινστιτούτο και “γκουρού” του rear facing, μου ανέλυσε πάρα πολλά πράγματα και απάντησε υπομονετικά σε δεκάδες ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει να του υποβάλλω.

Μία από αυτές ήταν εάν η ταχύτητα που δοκιμάζονται τα παιδικά καθίσματα (τα 50 χλμ/ώρα) ήταν πολύ λίγα, αφού πλέον με τις ταχύτητες που αναπτύσσουν τα αυτοκίνητα, τα 50 χλμ/ώρα ως νούμερο μας ακούγεται μικρό.

Η απάντηση του ήταν αποστομωτική. “Αγαπητέ μου, όχι. Για εμάς τους ειδικούς στην ασφάλεια, οποιοδήποτε ατύχημα με πάνω από 70 χλμ/ώρα θεωρείται “non survivable” (μη επιβιώσιμο).”

Τα θυμήθηκα αυτά σήμερα όταν είδα το παρακάτω βίντεο, όπου στην βρεταννική εκπομπή Fifth Gear, ένα Ford Focus συνθλίβεται σε έναν τοίχο με 193 χλμ/ώρα.

Ρίγος με διαπερνά μόνο στη σκέψη ενός πραγματικού ατυχήματος όχι σε τέτοια αλλά και σε πολύ χαμηλότερη ταχύτητα (120-130 χλμ/ώρα) που αρκετοί μας συνηθίζουμε να αναπτύσσουμε με τα παιδιά μας μέσα στο αυτοκίνητο.

Αρκεί να αισθανθείτε το τράνταγμα με μόλις 7(!!!)  χλμ/ώρα στον προσομειωτή που έχει φέρει από τη Σουηδία το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας “Πάνος Μυλωνάς” και θα καταλάβετε γιατί μάλλον ο Τόμμυ, βάζοντας ένα μηδέν δίπλα (70) έχει απόλυτο δίκιο.

Θυμηθείτε ότι στη χώρα μας, με τους χιλιάδες νεκρούς και πολλούς περισσότερους ανάπηρους και σοβαρά τραυματίες κάθε χρόνο από τροχαία ατυχήματα, πρώτη αιτία πρόκλησης ατυχήματος είναι η υπερβολική ταχύτητα και η αντικανονική προσπέραση. Και τα δύο είναι δείγματα εξαιρετικής βλακείας.

Την επόμενη φορά που θα βάλετε το πόδι σας στο γκάζι και θα ξεπεράσετε το όριο ταχύτητας, σκεφθείτε ότι είστε άλλος ένας βλάκας που νομίζει ότι θα φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του αλλά μάλλον οδεύετε για πιο μακριά...

Επικοινωνήστε με τη γλώσσα του σώματος (και όχι με το περιεχόμενο των λέξεων)

Μήπως όταν βάζετε το παιδί σας στο παιδικό κάθισμα, αυτό αρχίζει και ουρλιάζει, χτυπιέται και κλαίει ασταμάτητα; Μήπως η βόλτα με το αυτοκίνητο έχει γίνει ο εφιάλτης σας;

Μην τα παρατάτε και μην παραδοθείτε.

Εχτές είχαμε την πρώτη συγκέντρωση γονέων στον παιδικό σταθμό του Σπύρου. Μεγάλη χαρά και συγκίνηση όταν ακούς πως το παιδί σου αρχίζει να κοινωνικοποιείται και γίνεται μέλος μιας ομάδας.

Η συγκέντρωση ήταν ομαδική με τις δασκάλες και όλους τους γονείς. 

Η Άρτεμις (δασκάλα) εξηγούσε τη “φάση του πείσματος” που περνούν τα παιδιά από 2 έως 5 περίπου ετών. "Όχι!, όχι! Δε θέλω!" είναι η πιο συχνή αντίδραση του παιδιού που πεισμώνει με το παραμικρό.

Μας εξήγησε επίσης ότι το πείσμα του παιδιού είναι η αντίδραση στις εντάσεις που δημιουργούνται καθώς αυτό αναπτύσσεται και αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς.

Και συνέχισε διαβάζοντας απόσπασμα από ένα βιβλίο*: “ Τα παιδιά διαισθάνονται. Η ψυχολογία της επικοινωνίας έχει αποδείξει με πολλές έρευνες ότι το 55% της επικοινωνίας με τα παιδιά πραγματοποιείται με τη γλώσσα του σώματος, τις εκφράσεις του προσώπου και τις χειρονομίες. Το 38% με τον ήχο της φωνής και τον τρόπο ομιλίας. Και μόνο το 7% από το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα των λέξεων. Οι παρεξηγήσεις στην επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά οφείλονται στην ασάφεια με την οποία πολλοί ενήλικες διατυπώνουν τις προθέσεις τους και προσπαθούν να θέσουν όρια”.

Ντόινγκ!!! Κεραμίδα έπεσε στο κεφάλι μου μόλις το άκουσα!

Φυσικά! Προσπαθούμε πολλές φορές να θέσουμε τα όρια στο παιδί μιλώντας με τα λόγια, περιμένοντας να ακούσει και να καταλάβει αυτό που του λέμε (το περιεχόμενο). Ενώ αντίθετα πρέπει να του μιλήσουμε με τη γλώσσα του σώματος. Να επικοινωνήσουμε το μήνυμα με απλές κινήσεις που θα εντυπώσει και θα αντιγράψει. Τα λόγια πρέπει να είναι κοφτά, να συνοδεύονται από χειρονομίες και να μην αφήνουν κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Τη μάχη θα την κερδίσουμε εμείς όταν αντιληφθούμε ότι περνάνε μια φάση, ασχοληθούμε με υπομονή μεν αλλά χωρίς υπερβολές, αναλύσεις και πολλή συζήτηση.

Βάζουμε το παιδί στο κάθισμα, το δένουμε και λέμε κοφτά ότι όλοι όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, καθόμαστε στη θέση μας, δενόμαστε και μετά ξεκινά το αυτοκίνητο. Σύντομα, κοφτά και χωρίς να δώσουμε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, λέμε ότι για να ξεκινήσουμε πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η διαδικασία αλλιώς θα περιμένουμε εκεί και δε θα φύγουμε μέχρι να γίνει έτσι. Προσέξτε: ούτε υστερίες, ούτε φωνές, ούτε πολλή συζήτηση.

Εγώ είμαι τυχερός γιατί και τα 2 μου παιδιά είναι ήρεμα στο αυτοκίνητο (βέβαια ήρεμοι είμαστε και οι δύο γονείς επίσης όταν οδηγούμε). Εάν εσείς έχετε πρόβλημα “πείσματος” στο κάθισμα αυτοκινήτου, τότε πιθανά έχετε ανάλογο θέμα και σε άλλες φάσεις στο σπίτι και τελικά αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό. Δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε τις παραπάνω πληροφορίες και ίσως δείτε βελτίωση.

*Συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το βιβλίο “Όταν τα παιδιά πεισμώνουν…” του Jan Uwe Rogge, Εκδόσεις Θυμάρι.