Πριν πατήσετε το γκάζι, σκεφθείτε...

Πέρσι τέτοια εποχή περίπου, είχα την τύχη να επισκεφθώ το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας της Σουηδίας (VTI). Εκεί παρακολούθησα ζωντανά κρας τεστ δύο παιδικών καθισμάτων σε μετωπική πρόσκρουση με 50 χλμ/ώρα. Αυτή είναι η ταχύτητα με την οποία δοκιμάζονται τα παιδικά καθίσματα κατά το Ευρωπαϊκό πρότυπο ECE R44.04 που είναι εδώ και αρκετά χρόνια σε ισχύ.

Ο ξεναγός μας, ο Τόμμυ Πέτερσον, διευθυντής του τμήματος παιδικής ασφάλειας στο Ινστιτούτο και “γκουρού” του rear facing, μου ανέλυσε πάρα πολλά πράγματα και απάντησε υπομονετικά σε δεκάδες ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει να του υποβάλλω.

Μία από αυτές ήταν εάν η ταχύτητα που δοκιμάζονται τα παιδικά καθίσματα (τα 50 χλμ/ώρα) ήταν πολύ λίγα, αφού πλέον με τις ταχύτητες που αναπτύσσουν τα αυτοκίνητα, τα 50 χλμ/ώρα ως νούμερο μας ακούγεται μικρό.

Η απάντηση του ήταν αποστομωτική. “Αγαπητέ μου, όχι. Για εμάς τους ειδικούς στην ασφάλεια, οποιοδήποτε ατύχημα με πάνω από 70 χλμ/ώρα θεωρείται “non survivable” (μη επιβιώσιμο).”

Τα θυμήθηκα αυτά σήμερα όταν είδα το παρακάτω βίντεο, όπου στην βρεταννική εκπομπή Fifth Gear, ένα Ford Focus συνθλίβεται σε έναν τοίχο με 193 χλμ/ώρα.

Ρίγος με διαπερνά μόνο στη σκέψη ενός πραγματικού ατυχήματος όχι σε τέτοια αλλά και σε πολύ χαμηλότερη ταχύτητα (120-130 χλμ/ώρα) που αρκετοί μας συνηθίζουμε να αναπτύσσουμε με τα παιδιά μας μέσα στο αυτοκίνητο.

Αρκεί να αισθανθείτε το τράνταγμα με μόλις 7(!!!)  χλμ/ώρα στον προσομειωτή που έχει φέρει από τη Σουηδία το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας “Πάνος Μυλωνάς” και θα καταλάβετε γιατί μάλλον ο Τόμμυ, βάζοντας ένα μηδέν δίπλα (70) έχει απόλυτο δίκιο.

Θυμηθείτε ότι στη χώρα μας, με τους χιλιάδες νεκρούς και πολλούς περισσότερους ανάπηρους και σοβαρά τραυματίες κάθε χρόνο από τροχαία ατυχήματα, πρώτη αιτία πρόκλησης ατυχήματος είναι η υπερβολική ταχύτητα και η αντικανονική προσπέραση. Και τα δύο είναι δείγματα εξαιρετικής βλακείας.

Την επόμενη φορά που θα βάλετε το πόδι σας στο γκάζι και θα ξεπεράσετε το όριο ταχύτητας, σκεφθείτε ότι είστε άλλος ένας βλάκας που νομίζει ότι θα φτάσει πιο γρήγορα στον προορισμό του αλλά μάλλον οδεύετε για πιο μακριά...

Επικοινωνήστε με τη γλώσσα του σώματος (και όχι με το περιεχόμενο των λέξεων)

Μήπως όταν βάζετε το παιδί σας στο παιδικό κάθισμα, αυτό αρχίζει και ουρλιάζει, χτυπιέται και κλαίει ασταμάτητα; Μήπως η βόλτα με το αυτοκίνητο έχει γίνει ο εφιάλτης σας;

Μην τα παρατάτε και μην παραδοθείτε.

Εχτές είχαμε την πρώτη συγκέντρωση γονέων στον παιδικό σταθμό του Σπύρου. Μεγάλη χαρά και συγκίνηση όταν ακούς πως το παιδί σου αρχίζει να κοινωνικοποιείται και γίνεται μέλος μιας ομάδας.

Η συγκέντρωση ήταν ομαδική με τις δασκάλες και όλους τους γονείς. 

Η Άρτεμις (δασκάλα) εξηγούσε τη “φάση του πείσματος” που περνούν τα παιδιά από 2 έως 5 περίπου ετών. "Όχι!, όχι! Δε θέλω!" είναι η πιο συχνή αντίδραση του παιδιού που πεισμώνει με το παραμικρό.

Μας εξήγησε επίσης ότι το πείσμα του παιδιού είναι η αντίδραση στις εντάσεις που δημιουργούνται καθώς αυτό αναπτύσσεται και αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς.

Και συνέχισε διαβάζοντας απόσπασμα από ένα βιβλίο*: “ Τα παιδιά διαισθάνονται. Η ψυχολογία της επικοινωνίας έχει αποδείξει με πολλές έρευνες ότι το 55% της επικοινωνίας με τα παιδιά πραγματοποιείται με τη γλώσσα του σώματος, τις εκφράσεις του προσώπου και τις χειρονομίες. Το 38% με τον ήχο της φωνής και τον τρόπο ομιλίας. Και μόνο το 7% από το περιεχόμενο, δηλαδή το νόημα των λέξεων. Οι παρεξηγήσεις στην επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά οφείλονται στην ασάφεια με την οποία πολλοί ενήλικες διατυπώνουν τις προθέσεις τους και προσπαθούν να θέσουν όρια”.

Ντόινγκ!!! Κεραμίδα έπεσε στο κεφάλι μου μόλις το άκουσα!

Φυσικά! Προσπαθούμε πολλές φορές να θέσουμε τα όρια στο παιδί μιλώντας με τα λόγια, περιμένοντας να ακούσει και να καταλάβει αυτό που του λέμε (το περιεχόμενο). Ενώ αντίθετα πρέπει να του μιλήσουμε με τη γλώσσα του σώματος. Να επικοινωνήσουμε το μήνυμα με απλές κινήσεις που θα εντυπώσει και θα αντιγράψει. Τα λόγια πρέπει να είναι κοφτά, να συνοδεύονται από χειρονομίες και να μην αφήνουν κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Τη μάχη θα την κερδίσουμε εμείς όταν αντιληφθούμε ότι περνάνε μια φάση, ασχοληθούμε με υπομονή μεν αλλά χωρίς υπερβολές, αναλύσεις και πολλή συζήτηση.

Βάζουμε το παιδί στο κάθισμα, το δένουμε και λέμε κοφτά ότι όλοι όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, καθόμαστε στη θέση μας, δενόμαστε και μετά ξεκινά το αυτοκίνητο. Σύντομα, κοφτά και χωρίς να δώσουμε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, λέμε ότι για να ξεκινήσουμε πρέπει να ακολουθηθεί αυτή η διαδικασία αλλιώς θα περιμένουμε εκεί και δε θα φύγουμε μέχρι να γίνει έτσι. Προσέξτε: ούτε υστερίες, ούτε φωνές, ούτε πολλή συζήτηση.

Εγώ είμαι τυχερός γιατί και τα 2 μου παιδιά είναι ήρεμα στο αυτοκίνητο (βέβαια ήρεμοι είμαστε και οι δύο γονείς επίσης όταν οδηγούμε). Εάν εσείς έχετε πρόβλημα “πείσματος” στο κάθισμα αυτοκινήτου, τότε πιθανά έχετε ανάλογο θέμα και σε άλλες φάσεις στο σπίτι και τελικά αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό. Δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε τις παραπάνω πληροφορίες και ίσως δείτε βελτίωση.

*Συνιστώ ανεπιφύλακτα να διαβάσετε το βιβλίο “Όταν τα παιδιά πεισμώνουν…” του Jan Uwe Rogge, Εκδόσεις Θυμάρι. 

3,5 χρονών παιδί χωρίς παιδικό κάθισμα. Είναι δυνατόν;

Σήμερα θέλω να θίξω ένα θέμα το οποίο είναι το πιο αγαπημένο μου μετά το Extended Rear Facing. Αφορά στα καθίσματα του group 2-3 (15-36 κιλά ή περίπου 3,5-12 ετών).

Ο Σπύρος είναι κάτι παραπάνω από 3,5 ετών και κάθε μέρα τον συνοδεύω στον παιδικό σταθμό. Εκεί βλέπω παιδάκια στην ηλικία του που τα φέρνουν οι γονείς με το αυτοκίνητο. Η συντριπτική πλειοψηφία, είτε είναι εντελώς χύμα (εγκληματικό από πολλές απόψεις!) ή είναι δεμένα στο πίσω κάθισμα απλώς με τη ζώνη (επίσης εγκληματικό). Μικρό ποσοστό κάθεται σε ανυψωτικό μαξιλάρι (ελλιπές) και τέλος τα παιδιά που κάθονται σε παιδικό κάθισμα με πλάτη αποτελούν την ελάχιστη μειοψηφία (θα έλεγα κάτω του 10%).

Θεωρώ ως εξαιρετικά σημαντικό να αναλύσω λίγο αυτό το θέμα. Καταρχάς να ξεκινήσω με μια γενική παραδοχή που επιβάλει ο κοινός νους. Ο γονιός πρέπει να θέλει να προσφέρει τη μέγιστη ασφάλεια στο παιδί του. Να το πάω κάπου αλλού για να γίνω κατανοητός. Εάν τα παιδιά σας κάθονταν στο τραπέζι για φαγητό, κρατούσαν το καθένα από 2 μαχαίρια στα χέρια και παίζανε πόλεμο θα τα αφήνατε; Προφανώς όχι. Εάν το παιδί σας ανέβαινε στο κάγκελο του μπαλκονιού σας στον πρώτο έστω όροφο και περπατούσε κάνοντας ισορροπία με το κενό δίπλα του, θα το αφήνατε; Προφανώς όχι. Φανταστείτε στο δωμάτιο του παιδιού σας, το κρεβάτι του να είναι κρεμασμένο 10 μέτρα πάνω από το έδαφος και όχι πάνω στο πάτωμα. Θα είχατε τις πλευρές του κρεβατιού ανοιχτές; Προφανώς όχι.

Γιατί όμως το κάνετε στο αυτοκίνητο; Δε σας φαίνεται το ίδιο; Για δείτε το παρακάτω βίντεο:

Ανδρείκελο (dummy) που αναλογεί σε παιδί 10 ετών, δεμένο στο πίσω κάθισμα μόνο με τη ζώνη, παρουσιάζει το φαινόμενο του υποβρυχίου. Η διαγώνια ζώνη εφάπτεται στο λαιμό ενώ η κάτω ζώνη βρίσκεται στην κοιλιά και όχι στο ισχίο. Για να αναλύσουμε τι γίνεται:

Σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης, τα πόδια και ο κορμός "γλιστρούν" κάτω από την κάτω ζώνη, η οποία πιέζει την κοιλιακή χώρα με σχεδόν σίγουρη συνέπεια τη σοβαρή βλάβη των εσωτερικών της οργάνων.

Δείτε την παρακάτω φωτογραφία και επικεντρωθείτε στα κόκκινα βέλη:

• η διαγώνια ζώνη βρίσκεται σε λάθος θέση, πάνω στο λαιμό και την καρωτίδα.
• η οριζόντια ζώνη βρίσκεται πάνω στην κοιλιακή χώρα και όχι κάτω από αυτή στο ισχίο.
• το κούμπωμα της ζώνης εφάπτεται στο πλαϊνό μέρος του παιδιού και σε ενδεχόμενη πλευρική σύγκρουση θα προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό.
• τα πόδια δεν είναι αρκετά μεγάλα για να φτάσουν την άκρη του καθίσματος.

Επειδή το παιδί ενοχλείται από τη ζώνη είναι πολύ πιθανό (σχεδόν κανόνας) να περάσει το χέρι πάνω από τη ζώνη και να ταξιδεύει κάπως έτσι:

Αυτό σημαίνει ότι σε ενδεχόμενη σύγκρουση θα καταλήξει κάπως έτσι:

Θα αφήνατε κάτι τέτοιο; Προφανώς όχι αλλά όσοι δένουν τα παιδιά τους μόνο με τη ζώνη (και ίσως νομίζουν ότι το παιδί τους είναι ασφαλές) δυστυχώς το κάνουν.

Απλά πράγματα: ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ (ΑΕΡΟΣΑΚΚΟΙ, ΖΩΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΠΛΕΥΡΙΚΕΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ) ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΥΨΟΣ ΑΠΟ 140 εκ. ΚΑΙ ΠΑΝΩ. Παιδιά κάτω από αυτό το ύψος πρέπει να κάθονται δεμένα πάνω σε παιδικό κάθισμα.

Και κατά προτίμηση όχι σε ανυψωτικό μαξιλάρι (σε 2  χρόνια θα καταργηθούν) αλλά σε booster με πλάτη. Ο λόγος είναι ότι σε πλευρική σύγκρουση, η πλευρική προστασία πιθανότατα θα σώσει το παιδί σε αντίθεση με ένα backless booster.

Στο κάτω κάτω της γραφής, είναι και πολύ σοβαρό θέμα παιδείας. Η οδική ασφάλεια βρίσκει πρόσφορο έδαφος στα μικρά παιδιά. Θέλετε τα παιδιά σας να είναι σε όλη τους τη ζωή ανεύθυνα και απροστάτευτα στο αυτοκίνητο, επειδή εσείς λέτε 'έλα μωρέ δε βαριέσαι';

Η άγνοια σκοτώνει. Όποιος έχει διαβάσει αυτό το ποστ δεν έχει πια καμιά δικαιολογία. Είναι υπεύθυνος των πράξεών του. Παρακαλώ διαδόστε το.